Regen in Krakow

Mijn plan om van Petersburg naar Utrecht geheel over land te reizen, pakt tot nu toe erg goed uit. De filosofie van het reizen over land zit 'm in de mentale beleving van het oversteken van grenzen. De uren die ik doorbreng in bussen en treinen zijn bijna een vorm van meditatie waarin ik in een traag tempo mijn belevenissen kan ordenen, zodat de nieuwe verhalen weer in mijn hoofd passen. Zo ga ik trouwens ook om met mijn rugtas. Wanneer ik 's morgens uit mijn hostel check, blijkt mijn tas iedere keer zwaarder dan hij was toen ik incheckte. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik per locatie minimaal een artikel uit moet uitzoeken die ik heimelijk zal achterlaten, teneinde de belasting wat lichter te maken.

Dat brengt me terug in Riga, waar ik deze ideologie iets te serieus nam. De bus naar Warschau is geboekt, en ik heb nog een paar uur te slijten. In de hostelbar prepareer ik mijn laatste avondmaal, bestaand uit noodles, yoghurt en een appel. Alles is klaar voor vertrek, en ik geef de sleutel van mijn kamer terug. Ik bekijk mijn bagage-hoopje, en ben tevreden over het formaat. Langzaam neem ik afscheid van mijn tijdelijke vrienden. Ik heb ruim de tijd genomen om naar het busstation te lopen. Die bus moet ik niet missen. Er gaat namelijk maar een bus per dag naar Warschau, en ik moet zuinig zijn met mijn tijd. Op platform 2 komt een comfortabele bus aangereden. Ik begin al slaap te krijgen als ik de fluwelen stoelen zie, en de zon gaat onder. Het is de perfecte tijd om Riga te verlaten. De duisternis in, als een kamer rijdend door de nacht. Ik neem plaats, en plaats is er genoeg. Dit is bijna te mooi om waar te zijn. Ik kijk nog een keer om naar de woeste rivier, als we de stad uitrijden. Mijn schoenen uit, en de radio draait mijn favoriete Savage Garden-nummer. Langzaam veranderd het landschap van stads in rust, het verkeer is niet meer chaotisch, maar rechtlijnig naar dezelfde richting. Ik denk aan de uren die ik zal doorbrengen in mijn geprepareerde bedje met mijn jas als deken, aan de volgende grens die overgestoken zal worden. Ik hou van de guurheid van grensovergangen, van chagerijnige douane-beambten die je doordringend aankijken alsof ze van je gezicht kunnen aflezen dat je 10 kilo cocaine in je tas hebt. En je iedere keer precies zo probeert te kijken als de foto in je paspoort, omdat ze je anders misschien niet herkennen... Paspoort... Ik graai in mijn tas, en vind alles behalve mijn paspoort...!! Mijn hart begint harder te kloppen, terwijl ik uit het raam kijk waar we zijn. Ik herinner me dat ik mijn paspoort als deposit in de hostel heb achtergelaten. En dat die daar nog steeds veilig in een kluis ligt, terwijl ik onderweg ben naar de grens van Letland-Polen! Ik ren naar de chauffeur, en maak hem duidelijk dat hij direct moet stoppen. Waar ben ik? Gelukkig zijn we nog geen half uur onderweg, en de buitenwijken van Riga zijn nog in zicht. De chauffeur zegt me dat ik een taxi moet nemen. Maar ik heb natuurlijk mijn laatste Lats opgemaakt. Ik zwaai de bus uit, en zie mijn kamer zonder mij de nacht inrijden. Dan zie ik in de verte een grote supermarkt. Zo een die je alleen aan de rand van grote steden vindt, met veel geparkeerde auto's. Auto's die misschien wel terug naar het centrum gaan nadat ze volgeladen zijn met boodschappen. Nog geen kwartier later zit ik dan ook achterin de auto van een Letin met haar zoontje van 3 op schoot, geklemd tussen mijn grote rugtas en haar kilo's aan levensmiddelen! Ze woont vlak bij het centrum, maar wil me graag bij het busstation afzetten. Mijn liftersgevoel brengt me meteen in hogere sferen, en ik maak me op voor een extra nachtje Riga. Mijn paspoort heb ik sindsdien nergens meer achtergelaten. De volgende dag doe ik nog een poging om Riga te verlaten, dit keer met succes.

Vandaag regent het in Krakow. Regen is goed voor schrijven. Ik beschouw mezelf als een nomaad, omdat ik hou van verandering van plaats en omgeving. Met koffie is dat echter anders. Als ik eenmaal een ontspannen koffie-bar heb gevonden, zal ik ook niet verder zoeken. Ik nestel mezelf in de grootste fauteuil, en drink koffie en verse jus. Zo ziet vandaag mijn dag eruit. De afgelopen dagen zijn vol geweest. Een trip naar Auschwitz was geweldig heftig. Met een Duitse en twee Britten uit mijn hostel (als je daar bij stilstaat historisch gezien best opmerkelijk gezelschap) door de terrors van het voormalige concentratiekamp. Dat het zo slopend zou zijn, had ik niet kunnen vermoeden. De volgende dag had ik dan ook veel zin om de drukte van de stad te verlaten.

Hoewel ik nu ruim 7 weken alleen on the road ben, heb ik soms nog de behoefde om alleen te zijn. Tijd voor jezelf vind je niet gemakkelijk wanneer je steeds in grote steden blijft. Ik neem dan ook een bus naar Zakopane, twee uur rijden van Krakow, waar bergen zijn en rust is. Ik loop tot mijn voeten pijn doen, en mijn gezicht gloeit van zonnestralen. Wat een leven...

Vanavond neem ik de nachttrein naar Berlijn, waar mijn ostalgie langzaam zal worden samengesmolten met het westerse leven waarnaar ik terug zal moeten. Ik kan me geen betere plek bedenken om deze reis af te sluiten. Hoewel ik nog lang niet naar huis wil klinkt Utrecht in de lente toch wel prettig. Na zoveel fenomenale steden, heb ik de liefde voor mijn eigen stadje niet verloren!

See you in Berlin! Kus.