Van A naar D

Eurolines

Eurolines is nooit mijn favoriete busmaatschappij geweest, moet je weten. Herinneringen aan tropische temperaturen, chemische toiletten en salami-etende reisgenoten. Kortom, je moet wel een hele goede reden hebben om ooit nog in zo'n bus te stappen. Goed, die had ik dan ook. Tevens ben ik iemand van het voordeel van de twijfel, van een tweede kans en vooral van wie niet waagt wie niet wint. Zodoende zat voor ik het in de gaten had weer in die heerlijke blauw-witte bus, met dit keer gezelschap van niemand minder dan Robbie Williams die als een stilleven op de zijkant van het voertuig was geplakt.

Twenty minutes

En waarachtig, de reis was zo verschrikkelijk nog niet. De chauffeur sprak een paar woordjes Engels, het was bij lange na niet 40 graden en de eerste reisgenoot bevond zich op drie busbanken van mij verwijderd. En dan komt het hoogtepunt: De twenty minutes-break. Die is ook precies twintig minuten. Het midden-in-de-nacht-op-tankstations gevoel brengt mij de hoofd op hol, dat weten jullie. Ik betrapte mezelf erop dat mijn blik direct op actief kwam te staan, en ik iedere auto die voorbij reed screende op land van herkomst, tattoeages vlakbij de ogen en plaats op de achterbank. Toch jammer dat je dan gewoon bij de hand wordt genomen en met een veilig gevoel kunt gaan slapen in een comfortabele tweezitter.

Frankfurt by night.. and day

Half 5 in de ochtend. Dauw, nevel en sneeuw op Frankfurt Bahnhoff. Wat ga je doen? Nu schijnt ook Zuidelijk Duitsland het Carnaval tot haar cultuur te rekenen. Dus je vervelen hoef je dan niet. Je drinkt een kopje koffie bij de MacDonalds en probeert een plan te maken. Mijn vlucht naar Riga diende zich pas tegen de avond aan. Een waar ben ik en waar ga ik heen dilemma dus. Een ding was zeker, op dit treinstation ben ik misplaatst. Ten eerste hoef ik niet met de trein, ten tweede doe ik niet aan Carnaval. Ik moet hier zo snel mogelijk vandaan. De stad in. Ja, leuk, Frankfurt, dan kan ik misschien een worst eten. Maar het is net 5 uur. De stad slaapt. Ik wil ook slapen. Ja. Waar zal ik gaan slapen dan? Waar kun je slapen zonder te betalen.. op het vliegveld!

Dus bevind me op het vliegveld. En ruim acht uur later nog steeds. En daar word je best scherp van kan ik je vertellen. Na even weggedut te zijn, verplaats ik me per uur van koffiebar naar koffiebar. Niet alleen kun je de prijs-kwaliteit verhouding van de Duitse koffie inspecteren, maar je kunt ook wakker blijven om naar mensen te kijken. Daar ga ik jullie niet mee lastig vallen, iedereen weet hoe veel je leert van het kijken naar zulke dieren als mensen.

Minus 8

'Minus 8', en ik ontwaak licht. Ik zit in ee vliegtuig en de piloot probeert me iets duidelijk te maken. Minus 8? Is vast iets vliegtuigtechnisch. Maar dan herhaalt hij het in het Duits 'Minus acht' en iets met 'Celcius'. Kou had ik wel verwacht hoor, maar dit kwam toch een beetje als een schok: En ik moet nog naar Rusland!, riep ik door het vliegtuig. (Dat laatste is waarschijnlijk niet echt gebeurd).

Plots bleek het ook een uur later te zijn dan ik had verwacht. Dus ik moest aanstalte maken om nog een bed te vinden. Sjaal, muts, handschoenen, Blistex, allemaal paraat, ik zet mijn laarzen op de gladde stoep buiten het vliegveld. Ik kijk rond, maar probeer daarbij mijn hoofd zo min mogelijk te bewegen. Elk vlaagje wind doet me geloven dat mijn huid zal spijten en mijn neus eraf zal vallen. Mijn blik valt op de bushalte. Dat is goed. Een bus. Ik zie echter geen bus, slechts tientallen (en dat is misschien een understatement) mensen met netzoveel koffers of tassen. Dit gaat nog veel voeten in de aarde zetten, denk ik. En ik sluit me voorzichtig aan.....

Hoe zou dit aflopen? Heeft Mitra zich tegen de ijzige kou kunnen wapenen? Heeft ze een warm bed kunnen vinden? Lees de volgende keer verder; zelfde plek, andere tijd!

Kus Mitra