Reizen door weergrenzen met een nieuw kapsel

Dat reizen door de tijd niet kan, wist ik al snel bij het kijken van back to the future. Maar reizen door weergrenzen is daarentegen fenomenaal! Vijf minuten voor dit schrijven stond ik op het centrale plein van Krakow met mijn dikke winterjas om mijn lijf. Het kledingstuk heeft me wekenlang door barre weersomstandigheden heen getrokken, de kraag heeft me veiligheid geborgen in grote gure steden, en als slaapzak gefungeerd in gare treinen en op vervallen bankjes. Maar nu heb ik haar niet meer nodig. Want het is lente in Krakow! En dan te bedenken dat ik nog geen 5 weken geleden in Rusland werkelijk bang was dat mijn vingers zouden afvriezen door mijn leren handschoenen heen.

Het is weer een tijd geleden dat ik van me heb laten horen. Ik zal daarom een korte reisgeschiedenis schetsen van de afgelopen week.

De busreis van St. Petersburg naar Tallinn duurt 8 uur. Maar eigenlijk is dat een beetje overdreven voor ruim 300 km, nietwaar? Erg overbodig schenen die extra uurtjes niet te zijn. Die Russische buschauffeurs zijn zelf ook een beetje op vakantie natuurlijk. Om het minste of geringste werd er dan ook een uitgebreide pauze ingelast om nog, voor de grens, de nodige liters vodka in te slaan. En het passeren van de grens dan ook nog eens twee uur in beslag neemt. Maar ik heb geen haast, hoef nergens te zijn, heb geen verplichtingen. Ik voel me back to basic gezien mijn enige zorg eten en een bed is. Oh nee, wacht, ik heb wel een afspraak in Tallinn. En wel met 65 Utrechtse bouwkundestudenten...

Tallinn dus. Een klein sprookje, maar meer eentje uit de Efteling. De oude stad lijkt met een vorkheftruck te zijn neergeplant alleen voor toeristen. De straten zijn uberclean en niemand lijkt er te wonen. Een vreemd gevoel dus, maar het aapjeskijk-gehalte wordt er niet minder op. Groepen krijsende Britten met vrijgezellenfeestjes en hysterische Finnen die met tassen vol vodka de oversteek naar Helsinki maken. Wat een gekkenhuis; ik moet hier snel weer vandaan.

Een paar dagen later stap ik de Old Town Hostel in Riga weer binnen. Ik draai mijn hoofd naar de volgepakte bar, en zie weer dezelfe gezichten. Ze zijn er allemaal nog! Aleksi draagt zijn army-boots nog altijd met trots, en heeft nu het 'bussines' plan om hordes Finnen in bussen naar Riga te krijgen voor een groots hockey-toernooi in de zomer. Het is heerlijk weer in Riga te zijn, maar ik besluit niet lang te blijven. De tijd begint te dringen, en ik wil nog zo veel doen. Voordat ik Riga weer verlaat, bestluit ik dat het tijd is voor een bezoek aan de kapper. De meeste kappers in Letland schijnen Russen te zijn, dus een vreugdendansje was op zijn plaats nu ik mijn Russisch eindelijk weer eens kon toepassen. Toen ik de kapperswinkel verliet en mijn reflectie in de etalageramen zag opdoemen, was ik plots niet meer zo zeker van mijn spreekvaardigheden in het Russisch... Het voordeel is echter dat ik 's morgens genoegen kan nemen met het nonchallant een hand door de overgebleven bos halen. De foto's zullen spoedig volgen!

Ik ga eens kijken van Krakow me meer te bieden heeft dan zon! Jullie horen gauw weer van me,
Kus!

wordt vervolgd!