Sankt Petersburg
Door: Mitra
Blijf op de hoogte en volg Mitra
08 Maart 2006 | Rusland, Moskou
Sankt Petersburg
Ivan haalt me op van het busstation. Dat is maar goed ook. Ik dacht dat de wegen in de Oekraïne slecht waren, maar dit slaat werkelijk alles. Ik was bang dat ik mijn doodvonnis had getekend. Halverwege de nacht slaagde ik er toch in wat te slapen, het is eigenlijk gewoon een kwestie van in het ritme komen. Meedeinen op de schommeling. Van links naar rechts, maar ook van boven naar beneden. Maar na Riga by night was mijn slaapvermogen werkelijk boven verwachting.
Ivan
Ivan is een student aan de Politechnische Universiteit van St. Petersburg, en om wat bij te verdienen rijdt hij buitenlandse studenten van en naar het vliegveld. Met de bus komt er eigenlijk niemand. Hij is dan ook verrast dat hij me daar moet ophalen. Hij is ervan overtuigd dat een nachtelijke busreis in Rusland niet goed kan zijn voor lichaam en geest. Ik kijk hem aan, en knik. Hij neemt me mee naar zijn auto, waar de verwarming hete lucht blaast alsof de motor in de fik staat.
Toreza
We rijden door de stad, en het lijkt onwerkelijk. Straatnamen, stopborden, reclamezuilen, het is totaal onbegrijpelijk. Ik probeer mijn hoofd erbij te zoeken, en begin de borden letter voor letter te ontcijferen. Het gaat aardig, maar dan weet ik nog altijd niet wat er staat. Toreza Prospect, we rijden een wijk in met kleurloze flatgebouwen, en Ivan parkeert de wagen voor nummer 77. Daar ga ik wonen, op de vierde verdieping.
Roebels
Ik tref een schattig klein appartement aan. Drie kamers, een keuken en een badkamer. Ivan laat me binnen, en vraagt of ik nog vragen heb. 'Eh, waar is het centrum ongeveer?'. Hij wijst een richting op, en vertrekt. Daar sta ik dan. Geen idee waar ik ben, zonder plattegrond en zonder Roebels. Roebels! Die moet ik hebben. Ik steek de straat over en haal de pinautomaat leeg. Want zo voelt dat echt. Eén Roebel is ongeveer 3 Eurocent. Dat betekent dat je je handen vol Roebels hebt, als je 50 Euro pint. Ik loop richting het metrostation en probeer ondertussen die Roebels een beetje netjes weg te stoppen.
Die eerste dag voel ik me als een kind die voor het eerst in de Efteling is. Overal is wat te zien, en vooral te lezen. Ieder Cyrilisch teken dat ik tegenkom, wil ik uitzoeken. De overheersende gedachte is dat ik die taal zo snel mogelijk moet leren. Ik kan me niet voorstellen dat je in dit land kunt verblijven zonder Russisch te spreken.
Marc
Terug in de flat stuit ik op een van mijn huisgenoten. Het is Marc, een Antwerpse havenarbeider. Normaal gesproken kan ik Belgen best goed verstaan, maar deze is werkelijk geen touw aan vast te knopen. Ook merk ik meteen dat Marc en ik geen vrienden zullen worden. Maar Marc zal binnen een paar dagen weer naar de Antwerpse havens vertrekken, dus ik zal me even moeten beheersen. Ondertussen probeer ik te weten te komen wat zijn reden is om Russisch te leren. En mijn eerste vermoeden wordt al snel bevestigd. Marc is namelijk twee jaar geleden gescheiden van zijn Belgische vrouwke, en ziet wel wat in de jonge onderdanige Russische dawoushka's. Al gauw word ik verlost van Marc, als mijn andere huisgenoot arriveert. Gertie is een Nederlands meisje met een grote koffer met wie ik samen de lessen zal volgen. Dat klikt meteen een stuk beter, en haar kan ik tenminste verstaan.
Kameleon
Vier dagen later. Als een kameleon loop ik door he centrum van de stad. Die jas van me doet het goed hier. Wanneer ik de oversised bont cappuchon over mijn hoofd trek, is het net of ik samensmelt met de Russen en Ruska's. In metro's word ik aangesproken en op straat vragen ze me naar de weg. Ik lach ze vriendelijk toe, of haal mijn schouders op. Het klinkt namelijk nog steeds als Russisch voor me. Maar de eerste woordjes en zinnetjes die ik uit mijn hoofd leer, ontketenen een ware revolutie in mijn tripjes naar het centrum. Ik zeg Izvinitye Pazhalsta als ik er langs wil en Adin Zheton Pazhalsta als ik een metromuntje wil.
Metro
Het reizen met de metro is hier bovendien een gigantische overlevingsstrijd. Het is een survival of the fittest. De perrons staan stampvol en vol = vol heeft hier geen betekenis. Er kan altijd nog meer bij, en om verzekerd te zijn van een plekje moet je dan ook niet te afwachtend zijn. Maar vooral niet te aardig, want dan zou je nog wel eens een hele langer reis kunnen hebben. Russen zijn erg goed in voordringen, maar duwen is hun meesterspecialiteit. Wil je dus een beetje geaccepteerd worden hier, dan moet je net zo hard tegen je voorganger aan beuken. Geeft niets.
Wat een hoop te vertellen eigenlijk. Gelukkig struikel ik hier over de internetcafé's, en schenken ze daar vaak ook koffie bij. Ik zal proberen wat foto's te uploaden, en wil graag alles optypen wat ik zie en beleef, maar ik zit er ook aan te denken om Tolstoj te gaan lezen...
Da Svidanya,
S Lyubovyu!
Ik moet jullie ook echt vertellen over de nationale feestdag Women's day, die hier vandaag groots gevierd wordt. Maar dat komt later!
Ivan haalt me op van het busstation. Dat is maar goed ook. Ik dacht dat de wegen in de Oekraïne slecht waren, maar dit slaat werkelijk alles. Ik was bang dat ik mijn doodvonnis had getekend. Halverwege de nacht slaagde ik er toch in wat te slapen, het is eigenlijk gewoon een kwestie van in het ritme komen. Meedeinen op de schommeling. Van links naar rechts, maar ook van boven naar beneden. Maar na Riga by night was mijn slaapvermogen werkelijk boven verwachting.
Ivan
Ivan is een student aan de Politechnische Universiteit van St. Petersburg, en om wat bij te verdienen rijdt hij buitenlandse studenten van en naar het vliegveld. Met de bus komt er eigenlijk niemand. Hij is dan ook verrast dat hij me daar moet ophalen. Hij is ervan overtuigd dat een nachtelijke busreis in Rusland niet goed kan zijn voor lichaam en geest. Ik kijk hem aan, en knik. Hij neemt me mee naar zijn auto, waar de verwarming hete lucht blaast alsof de motor in de fik staat.
Toreza
We rijden door de stad, en het lijkt onwerkelijk. Straatnamen, stopborden, reclamezuilen, het is totaal onbegrijpelijk. Ik probeer mijn hoofd erbij te zoeken, en begin de borden letter voor letter te ontcijferen. Het gaat aardig, maar dan weet ik nog altijd niet wat er staat. Toreza Prospect, we rijden een wijk in met kleurloze flatgebouwen, en Ivan parkeert de wagen voor nummer 77. Daar ga ik wonen, op de vierde verdieping.
Roebels
Ik tref een schattig klein appartement aan. Drie kamers, een keuken en een badkamer. Ivan laat me binnen, en vraagt of ik nog vragen heb. 'Eh, waar is het centrum ongeveer?'. Hij wijst een richting op, en vertrekt. Daar sta ik dan. Geen idee waar ik ben, zonder plattegrond en zonder Roebels. Roebels! Die moet ik hebben. Ik steek de straat over en haal de pinautomaat leeg. Want zo voelt dat echt. Eén Roebel is ongeveer 3 Eurocent. Dat betekent dat je je handen vol Roebels hebt, als je 50 Euro pint. Ik loop richting het metrostation en probeer ondertussen die Roebels een beetje netjes weg te stoppen.
Die eerste dag voel ik me als een kind die voor het eerst in de Efteling is. Overal is wat te zien, en vooral te lezen. Ieder Cyrilisch teken dat ik tegenkom, wil ik uitzoeken. De overheersende gedachte is dat ik die taal zo snel mogelijk moet leren. Ik kan me niet voorstellen dat je in dit land kunt verblijven zonder Russisch te spreken.
Marc
Terug in de flat stuit ik op een van mijn huisgenoten. Het is Marc, een Antwerpse havenarbeider. Normaal gesproken kan ik Belgen best goed verstaan, maar deze is werkelijk geen touw aan vast te knopen. Ook merk ik meteen dat Marc en ik geen vrienden zullen worden. Maar Marc zal binnen een paar dagen weer naar de Antwerpse havens vertrekken, dus ik zal me even moeten beheersen. Ondertussen probeer ik te weten te komen wat zijn reden is om Russisch te leren. En mijn eerste vermoeden wordt al snel bevestigd. Marc is namelijk twee jaar geleden gescheiden van zijn Belgische vrouwke, en ziet wel wat in de jonge onderdanige Russische dawoushka's. Al gauw word ik verlost van Marc, als mijn andere huisgenoot arriveert. Gertie is een Nederlands meisje met een grote koffer met wie ik samen de lessen zal volgen. Dat klikt meteen een stuk beter, en haar kan ik tenminste verstaan.
Kameleon
Vier dagen later. Als een kameleon loop ik door he centrum van de stad. Die jas van me doet het goed hier. Wanneer ik de oversised bont cappuchon over mijn hoofd trek, is het net of ik samensmelt met de Russen en Ruska's. In metro's word ik aangesproken en op straat vragen ze me naar de weg. Ik lach ze vriendelijk toe, of haal mijn schouders op. Het klinkt namelijk nog steeds als Russisch voor me. Maar de eerste woordjes en zinnetjes die ik uit mijn hoofd leer, ontketenen een ware revolutie in mijn tripjes naar het centrum. Ik zeg Izvinitye Pazhalsta als ik er langs wil en Adin Zheton Pazhalsta als ik een metromuntje wil.
Metro
Het reizen met de metro is hier bovendien een gigantische overlevingsstrijd. Het is een survival of the fittest. De perrons staan stampvol en vol = vol heeft hier geen betekenis. Er kan altijd nog meer bij, en om verzekerd te zijn van een plekje moet je dan ook niet te afwachtend zijn. Maar vooral niet te aardig, want dan zou je nog wel eens een hele langer reis kunnen hebben. Russen zijn erg goed in voordringen, maar duwen is hun meesterspecialiteit. Wil je dus een beetje geaccepteerd worden hier, dan moet je net zo hard tegen je voorganger aan beuken. Geeft niets.
Wat een hoop te vertellen eigenlijk. Gelukkig struikel ik hier over de internetcafé's, en schenken ze daar vaak ook koffie bij. Ik zal proberen wat foto's te uploaden, en wil graag alles optypen wat ik zie en beleef, maar ik zit er ook aan te denken om Tolstoj te gaan lezen...
Da Svidanya,
S Lyubovyu!
Ik moet jullie ook echt vertellen over de nationale feestdag Women's day, die hier vandaag groots gevierd wordt. Maar dat komt later!
-
08 Maart 2006 - 15:08
Leonie:
Dat klinkt goed Mit! Laat Tolstoj maar zitten, dat kan ook thuis. Schrijven jij! ;) -
08 Maart 2006 - 16:33
Mitra:
Leo, heb je niets te doen ofzo: of is die scriptie al af?? ;)
Hier zijn dan eindelijk de foto's... bloed zweet en tranen... -
08 Maart 2006 - 20:01
Mam:
na je sms ben ik direct gaan kijken natuurlijk, je past goed in het Russia met je mooie bontkraag! Stuur veel foto's, zo krijgen we een aardige indruk over waar je bent, hier alles ok verder, dikke kus, mams en de rest -
08 Maart 2006 - 21:51
Rjean:
Hadi Mitra,
Dat klinkt aangenaamd verrassend allemaal! Hier in Ljubljana is het tamelijk van de debomme. Er lag een pak sneeuw toen we aankwamen (=mooie plaatjes) en sindsdien is het heerlijk zonnig. De groeten van een ieder hier (althans neem ik aan :-)
En o ja, Lo is weer s gekidnapt..
Lepdan! (Sloveens voor toedeledokie) -
08 Maart 2006 - 23:32
Vivianski En Bramski:
Lieve Mit,
Leuke fotoos. Die ene waar je bier aan het drinken bent is wel heeeel appart (als je vier maanden zwanger bent mag je helemaal geen bier drinken...) We denken aan je, vermaak je en geniet ervan! We missen je.
Lapdans! -
08 Maart 2006 - 23:35
Bramski En Vivianski:
We zijn er over uit, volgens ons is de foto uitgerekt... -
08 Maart 2006 - 23:37
??????????????????:
Wat een leuk behang!! misschien iets voor thuis??
G. B&V
p.s. neem effe een paar rollen mee..... -
08 Maart 2006 - 23:38
B&V:
O.k. laatste bericht want ook hier moeten de arbeiders en niet arbeiders aan het werk. Vermaak je en tot later weer!! XX -
08 Maart 2006 - 23:39
Bram:
(ik hoef helemaal niet aan het werk...)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
